στόν Διονύσιο Σολωμό
Μήγαρις ?χω ?λλο στ? μυαλό μου,
πάρεξ ?λευθερία κα? γλ?σσα.
Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και
θα αισθανθής μέσα σου να λαχταρίζη
κάθε είδος μεγαλείου
Μητέρα, μεγαλόψυχη στ?ν πόνο κα? στ? δόξα,
κι ?ν στ? κρυφ? μυστήριο ζο?ν πάντα τ? παιδιά σου
μ? λογισμ? κα? μ? ?νειρο, τί χάρ? ?χουν τ? μάτια,
τ? μάτια το?τα, ν? σ? ?δο?ν μ?ς στ? πανέρμο δάσος,
πο? ξάφνου σο? τριγύρισε τ? ?θάνατα ποδάρια
(κοίτα) μ? φύλλα τ?ς Λαμπρ?ς, μ? φύλλα το? Βαϊ?νε!
Τ? θεϊκό σου πάτημα δ?ν ?κουσα, δ?ν ε?δα?
?τάραχη σ?ν ο?ραν?ς μ? ?λα τ? κάλλη π?χει,
πο? μέρη τόσα φαίνονται κα? μέρη ?ναι κρυμμένα!
?λλά, Θεά, δ?ν ?μπορ? ν? ?κούσω τ? φωνή σου,
κι ε?θ?ς ?γ? τ? ?λληνικο? κόσμου ν? τ? χαρίσω;
Δόξα ?χ? ? μαύρη πέτρα του κα? τ? ξερ? χορτάρι.
?ργα κα? λόγια, στοχασμοί, -στέκομαι κα? κοιτάζω,-
Λούλουδα μύρια, πούλουδα, πο? κρύβουν τ? χορτάρι,
Κι? ?σπρα, γαλάζια, κόκκινα, καλο?ν χρυσ? μελίσσι.
?κε?θε μ? το?ς ?δελφούς, ?δ?θε μ? τ?ν Χάρο.
Μ?ς στ? χαράματα συχνά, κα? μ?ς στ? μεσημέρια,
κα? σ? θολώσουν τ? νερά, κα? τ? ?στρα σ?ν πληθύνουν,
ξάφνου σκιρτο?ν ο? ?κρογιαλιές, τ? πέλαγα κι ο? βράχοι.
«?ραπι?ς ?τι, Γάλλου νο?ς, βόλι Τουρκι?ς, τόπ? ?γγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμ?, βαρε? τ? καλυβάκι?
κι ?λιά, σ? λίγο ξέσκεπα τ? λίγα στήθια μένουν!
?θάνατή ?σαι, πο? ποτέ, βροντή, δ?ν ?συχάζεις;»
Στ?ν πλώρη, πο? σκιρτ?, γυρτός, το?τα ?π? ? ξένος ναύτης.
Δειλιάζουν γύρου τ? νησιά, παρακαλο?ν κα? κλα?νε,
κα? μ? λιβάνια δέχεται κα? φ?τα τ?ν καημό τους
? σταυροθόλωτος να?ς κα? τ? φτωχ? ξωκκλήσι.
Τ? μ?σος ?μως ?βγαλε κα? ?κε?νο τ? φωνή του:
«Ψαρο?, τ? ?γκίστρι π? ?φησες, ?λλο? ν? ρίξ?ς ?με.»
(ελεύθεροι πολιορκημένοι)