Πλησιάζοντας τα Χριστούγεννα
λάμπουν σαν δάκρυα τα Χριστούγεννα......
Eνας μικρός Xριστός γεννιέται πάλι αύριο,
μόνος στον κόσμο.
ένας μικρός Xριστός που ζωγραφίζει θαμπά
στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,
καράβια για τα όνειρα,
ένα παραμύθι της αγάπης για τους απελπισμένους.
παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας
στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα.
Από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο (1999) του Τόλη Νικηφόρου
Το παιδί με τη σάλπιγγα
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα ? στο τζάκι του νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί και να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.
Να την κάνεις αγάπη.
Από τη Συλλογή του Νικηφόρου Βρεττάκου (1912 ? 1991)
«Διεθνής παιδούπολη Πεσταλότσι»