Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ- 73 χρόνια μετά
{youtubejw width="244" height="234"}CKcvEkEaxDk{/youtubejw}
Διαβάτη στάσου προσοχή
Δω χάμω κείτονται νεκροί
που δεν επρόδωσαν ποτές
ποτέ δεν είπαν ψέμματα
τύραννο δεν προσκύνησαν
Διαβάτη στάσου προσοχή
Και με άξιον νου μελέτα τους
Τι αν χαίρεσαι το ωραίο φως
Κι αν όλο θάρρος περπατάς
Κι αν σ' αγαπούν κι αν αγαπάς
Κι ότι καλό έχεις στη ζωή
Στο χάρισαν τούτοι οι νεκροί
'των μεγάλων ανδρών, όταν έλθει το πεπρωμένο τέλος
ου μετά λήθης ούτοι άσημοι κείνται, αλλά μετά μνήμης,
τον αεί χρόνον υμνούμενοι θάλλουσι...' (Ξενοφών Λήμνιος)
Η Κρήτη της ειρήνης, η Κρήτη της ομορφιάς και της αγάπης, η χώρα του λαμπρότατου πορτοκαλιού - η Κρήτη των κελαϊδισμών, όπως επιγραμματικά τη βάφτισεν ο Κωστής Παλαμάς. Η άλλη, η Κρήτη των αρμάτων, η τραχειά χώρα του καστανόχρωμου πρίνου, σα να μην υπήρξε ποτέ! Συμβαίνει και με την ψυχή του Κρητικού, ό,τι και με το τοπίο της Κρήτης: "Το τοπίο της Κρήτης δεν παίζει, δε ρητορεύει. Είναι δυνατό και συγκρατημένο. Μα, ανάμεσα από τις αυστηρές γραμμές του ξεχωρίζεις απροσδόκητη ευαισθησία και τρυφεράδα σε απάνεμες γούβες μοσκοβολούν οι λεμονιές και περ' από τη θάλασσα ξεχύνεται αστείρευτη ποίηση...".
Αληθινά η "Κρήτη των αρμάτων" χωρίς την "Κρήτη των κελαϊδισμών", η Κρήτη του αίματος χωρίς την Κρήτη της τρυφερότητας, δεν θα 'ταν πια ο τραγικός πρωταγωνιστής της Ελληνικής Ιστορίας. Η άρνηση της ζωής, χωρίς την ταυτόχρονη λατρεία της, αφαιρεί κάθε δραματικό στοιχείο από την πράξη της θυσίας. Κι αυτός ακόμα ο Σταυρούμενος Χριστός πήρε απροσμέτρητο δραματικό ύψος, όταν περιπαθώς ζήτησε από τον Πατέρα του την "παρέλευσιν του ποτηρίου"... Γιατί το υψηλό θεμελιώθηκε πάντοτε στη θέση και την αντίθεση.
Η Μάχη της Κρήτης δεν ερμηνεύεται σωστά μόνο με την Κρήτη της Μάχης. Θεμελιώνεται πολύ βαθύτερα και για τούτο στέκεται πολύ ψηλά.
Η Κρήτη θυμάται τη Μάχη και τους Μαχητές της. Τιμά τη Μάχη και βραβεύει τους Μαχητές. Σεμνή πάντοτε και αδάκρυτη. Γιατί η Κρήτη δεν θρηνεί συνήθως αυτούς που πέφτουν στη μάχη... Αλλά να, από το βάθος της μνήμης προβάλλει μια εικόνα:
Ω λαιμοί των αθώων- παιδιών μας, ω πλευρά- σεβάσμια των μητέρων,- γερόντων κόμαι εις το αίμα- αθλίως βρεγμέναι...
Μπροστά σε τούτη την απάνθρωπη παράσταση η Αλύγιστη λυγίζει και "μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν" προσφέρει πάνω στους αθώους τάφους τη σπονδή των μύρων και των δακρύων της.
(Από Διάλεξη του Μ. Παρλαμά στην αίθουσα του Αγ. Μάρκου στις 2 -5-62)
{youtube width="260" height="240"}nes69lAg8rI{/youtube} {youtube width="260" height="240"}9o8e1XCCjFg{/youtube}